Als u merkt dat uw jonge hond mank loopt aan een voorpoot, kan dit te wijten zijn aan een aandoening genaamd elleboogdysplasie. Elleboogdysplasie is een erfelijke aandoening en komt vaker voor bij honden van grote tot grote rassen, zoals Berner Sennenhonden, Duitse herders, golden retrievers en Labrador retrievers.
Deze veel voorkomende orthopedische aandoening wordt veroorzaakt door afwijkingen in de ontwikkeling van de botten in de ellebogen van de hond. Hoewel deze skeletaandoening kan worden behandeld, is het belangrijk om het te begrijpen en te kunnen herkennen, zodat u uw harige vriend in een mum van tijd weer op de been krijgt.
Wat is Elleboog Dysplasie?
Een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid in de voorpoot van een jonge hond is een aandoening die elleboogdysplasie wordt genoemd. “Dysplasie” is een medische term die “abnormale ontwikkeling” betekent. Elleboogdysplasie is een aangeboren orthopedische aandoening die veroorzaakt wordt door afwijkingen in de botten waaruit de elleboog van de hond is opgebouwd. Een hond wordt geboren met de genetische neiging tot dysplasie; het is niet het resultaat van een verwonding of een ongeval. Meestal komt dyplasie in beide ellebogen voor, maar soms heeft een hond de aandoening in slechts één elleboog.
Naarmate de hond groeit en volwassener wordt, verergert de aandoening en leidt tot misvorming en zelfs degeneratie van het gewricht. Helaas is het zo dat hoe meer het gewricht degenereert, hoe pijnlijker het gewricht voor de hond kan worden.
Symptomen van Elleboogdysplasie bij honden
Symptomen van elleboogdysplasie kunnen zich al voordoen vanaf de leeftijd van 4 maanden of later in de puppytijd. Sommige honden vertonen geen tekenen van de aandoening tot ze ouder of zelfs geriatrisch zijn. Over het algemeen geldt dat hoe ernstiger de afwijking in de elleboog is, hoe eerder de symptomen zullen verschijnen.
Symptomen
- Tekenen van pijn bij het buigen of strekken van de aangetaste gewrichten
- Intermitterende of aanhoudende kreupelheid die erger wordt bij inspanning
- Moeilijkheid om op te staan vanuit een liggende positie
- Gezwollen ellebogen
- Terughoudendheid om te spelen of te wandelen
- Verminderde bewegingsvrijheid van een of beide ellebogen
- Ellebogen worden in een vreemde hoek gehouden
- Krakende of knarsende geluiden uit de elleboog wanneer de hond deze buigt of strekt
Over het algemeen hinken honden met elleboogdysplasie tijdens het lopen of draven – u zult vaak zien dat de kop van de hond op en neer gaat als hij loopt – maar het hinken verdwijnt als de hond gaat rennen. De pijn kan de hond terughoudend maken om te spelen of zelfs om te gaan wandelen.
Een hond die lijdt aan elleboogdysplasie kan een duidelijk verminderd bewegingsbereik in het gewricht hebben en zal vaak tekenen van pijn of ongemak vertonen bij het strekken of buigen van de elleboog. Hij kan de aangetaste ledemaat van het lichaam af houden en kan intermitterende of aanhoudende kreupelheid hebben die erger wordt bij inspanning, maar die ook kan worden waargenomen als stijfheid bij het voor het eerst opstaan na rusttijd.1
Als ze geriatrisch zijn, zijn plotselinge episoden van kreupelheid in de ledemaat gebruikelijk. Naarmate de aandoening voortschrijdt, kan er ook vochtophoping in het gewricht optreden en kan er een knarsen van bot op bot te zien zijn als het kraakbeen verder afslijt.2
Oorzaken van Elleboogdysplasie
Er zijn drie botten waaruit het ellebooggewricht bestaat: het spaakbeen, de ellepijp en het opperarmbeen. Vier afzonderlijke skeletaandoeningen met betrekking tot de elleboog kunnen resulteren in de algemene aandoening van elleboogdysplasie. Een of meer kunnen tegelijkertijd aanwezig zijn.
- Processus Anconeus Ununited: een groeischijf sluit niet goed, wat leidt tot een los stukje bot dat gewrichtsirritatie en -degeneratie kan veroorzaken
- Gefragmenteerd Processus Coronoideus: een stuk bot breekt af in het ellebooggewricht, waardoor de bekleding van het gewricht geïrriteerd raakt en het kraakbeen afslijt
- Osteochondrosis Dissecans: een stukje kraakbeen komt los van het oppervlak van het gewricht, met pijn en ontsteking tot gevolg
- Elleboogincongruentie: de structuur van het gewricht zelf is onvolmaakt, waardoor het kraakbeen sneller afslijt
Elleboogdysplasie bij de hond vaststellen
Als u vermoedt dat uw hond lijdt aan elleboogdysplasie, maak dan een afspraak met uw dierenarts. Uw dierenarts zal een anamnese afnemen samen met een algemeen lichamelijk onderzoek en een diepgaand orthopedisch onderzoek, dat observaties van het lopen van uw hond en röntgenfoto’s (röntgenfoto’s) zal omvatten.
Röntgenfoto’s geven een beter beeld van het gewricht en kunnen open groeischijven, afwijkingen aan de vorm en botfragmenten die irritatie kunnen veroorzaken, zichtbaar maken. Als de röntgenfoto’s twijfelachtig zijn, kan uw dierenarts ze doorsturen naar een veterinaire radioloog voor interpretatie. Veterinaire radiologen zijn gediplomeerd in het lezen van röntgenfoto’s en andere beelden zoals echografie, MRI en CT-scans. Deze specialisten zijn beter in staat om subtielere veranderingen in de gewrichtsruimte als gevolg van elleboogdysplasie te identificeren.
Soms zijn meer geavanceerde tests nodig om een definitieve diagnose te stellen. Dit kan het maken van een MRI scan inhouden en/of het gebruik van een naald om een monster van vocht uit de gewrichtsruimte te zuigen. Het verkregen gewrichtsvocht kan dan worden getest op ontsteking of infectie die de aandoening van uw hond verder zou kunnen compliceren.
Behandeling en preventie
De behandelingsopties hangen af van de ernst van de aandoening van uw hond. Als de elleboogdysplasie mild is, kunnen conservatieve medische opties worden aangeboden. Behandeling van milde tot matige symptomen kan vaak worden bereikt met niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen. Gewrichtssupplementen zoals glucosamine/chondroïtine (bv. Dasuquin, Cosequin, Vetri-Flex, Glycoflex) en supplementen met essentiële vetzuren kunnen ook helpen om het gewricht te smeren en ontsteking te verminderen.3 Integratieve therapieën zoals koudetherapie met laser kunnen ook helpen om pijn en ontsteking te verminderen.
Als de aandoening van uw hond ernstiger is, zijn er enkele chirurgische opties. De meest gebruikelijke is het gebruik van een fiberoptische scoop (artroscopie genoemd) om de gewrichtsruimte binnen te gaan en eventuele losse flappen of stukjes kraakbeen en/of bot te verwijderen. In zeldzamere gevallen kan een door de raad van bestuur gecertificeerd chirurg kiezen voor een open-gewrichtsbenadering in plaats van de artroscopische methode.
Na de operatie, of als uw hond een matig geval van dysplasie heeft, kan uw dierenarts u doorverwijzen naar een gecertificeerde hondenrevalidatiearts voor fysiotherapie-activiteiten, zoals zwemmen, lopen op een onderwater loopband, en bewegingsoefeningen.
Tenslotte is gezonde lichaamsbeweging van het grootste belang bij honden met elleboogdysplasie. Het lijkt misschien tegen-intuïtief om een gewricht met artritis te oefenen, maar door de juiste hoeveelheid en het juiste soort oefeningen uit te voeren kan spieratrofie en gewichtstoename worden voorkomen. Atrofische spieren en extra kilo’s kunnen artritis verergeren.4 Overleg met uw dierenarts wat voor soort lichaamsbeweging het beste is voor uw hond.
Omdat het een erfelijke aandoening is, kan elleboogdysplasie meestal niet worden voorkomen, behalve door niet te fokken met honden die de afwijking hebben.
Prognose voor honden met Elleboogdysplasie
De individuele prognose van uw hond zal afhangen van zijn leeftijd, algehele gezondheid, en de ernst van het gewricht. Echter, de meeste honden met elleboogdysplasie reageren goed op pijnstillende therapieën of noodzakelijke operaties en gaan op een gezond, gelukkig leven.
Inhoudsopgave