Berner Sennenhond: informatie, karakter, houding en verzorging

De Berner Sennenhond is een zeer veelzijdige werkhond uit het boerenland van Zwitserland. Ze werden ontwikkeld om vee te hoeden, karren te trekken, en om waakhonden en trouwe metgezellen te zijn. Ze zijn een van de vier soorten Zwitserse Berghonden, en de enige met lang haar.

De Berner Sennenhond komt uit het kanton Bern, vandaar hun naam. Het is een groot en stevig hondenras, met een vriendelijk en kalm karakter, en ze zijn ook zeer geschikt voor conformatie, gehoorzaamheid, speuren, schapendrijven, en karting wedstrijden.

Een beginnende hondenouder kan zich aangetrokken voelen tot de vriendelijke aard van dit ras, zijn intelligentie en zijn goed trainbare aard. Echter, nieuwelingen moeten oppassen. De grootte en hoge energie van de Berner Sennenhond kunnen de omgang moeilijk maken. Ze houden er dan ook niet van om de hele dag in een appartement opgesloten te zitten. Ze verharen veel, en het kwijl moet af en toe van hun gezicht worden geveegd.

Honden van dit ras zijn geweldige waakhonden, maar dat betekent ook dat ze de neiging hebben om te blaffen – luid. Ze kunnen achter kleinere dieren aan willen rennen en ruw spelen, ook al zijn ze heel zachtaardig als ze volwassen zijn en goed getraind.

Hoewel, voor een ervaren ouder die de energie van de Berner kan opbrengen, open ruimte kan bieden, de verzorging kan bijhouden en tijd en moeite kan steken in de training, zal dit ras onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit tonen. Een goed opgevoede Berner is een uitstekende metgezel die het hele gezin zal aanbidden. Ze zijn dol op kinderen en zullen zelfs nieuwkomers in huis hartelijk begroeten, mits ze voldoende socialisatietraining hebben gehad.

Er zijn niet veel rassen met een grotere aanleg voor vriendelijkheid. Daarom, als u klaar bent voor de uitdaging, zult u er nooit spijt van krijgen een Berner Sennenhond te adopteren.

Meer over dit ras

De Berner Sennenhond, liefkozend Berner genoemd (en in hun thuisland Zwitserland bekend als Berner Sennenhund), is direct herkenbaar aan zijn flitsende, driekleurige vacht en witte “Zwitsers kruis” op de borst. Onder die prachtige vacht zit een stevige hond die zeer geschikt is voor het zware werk: Deze mooie, zachtaardige honden worden in Zwitserland van oudsher gebruikt als herders– en trekhonden.

De Berner was oorspronkelijk een vitaal onderdeel van het boerenleven, en diende om vee te drijven, familie te beschermen, en karren te trekken volgeladen met goederen om te verkopen in nabijgelegen dorpen. Hoewel het goedgemanierde, harde werkers zijn, waren ze bijna uitgestorven in het begin van de 20e eeuw, toen andere vervoermiddelen toegankelijk werden voor de boeren. Gelukkig heeft een handvol liefhebbers zich ingezet voor het behoud van het ras.

De Berner ziet er niet alleen opvallend goed uit, maar heeft ook een geweldig temperament. Ze staan bekend om hun loyaliteit, aanhankelijkheid, enthousiasme en intelligentie. Ze zijn gemakkelijk te trainen, als u ze de tijd geeft om te analyseren wat u wilt dat ze doen. En bovenal hebben ze een vrolijke levenshouding.

De Berner is kalm maar vrolijk, en soms zelfs een beetje maf als ze met het gezin spelen. Ze doen het goed met kinderen van alle leeftijden en met volwassenen, maar ze zijn geen goede keuze voor mensen die in appartementen wonen of geen grote, omheinde tuin hebben waar ze in kunnen spelen. De Berner moet bij zijn gezin wonen en niet worden verbannen naar een buitenkennel. Ze zijn het gelukkigst als ze aan alle gezinsactiviteiten kunnen deelnemen.

Omdat ze gefokt zijn om als werkhond te dienen, leren Berner graag en kunnen ze gemakkelijk getraind worden. Omdat ze erg groot zijn – meestal zo’n 100 pond – is het raadzaam ze al vroeg te leren gehoorzamen en te socialiseren. Toekomstige eigenaars moeten weten dat de Berner traag volwassen wordt, zowel lichamelijk als geestelijk; ze kunnen enige tijd puppyachtig blijven. Bovendien staat de Berner bekend als een “zachte” persoonlijkheid; hun gevoelens worden gemakkelijk gekwetst en ze reageren niet goed op harde correcties.

Ondanks hun schoonheid en uitstekende temperament – of misschien juist vanwege deze kwaliteiten – hebben Berner honden vaak een korte levensduur. Het ras heeft een kleine genenpoel, wat heeft geresulteerd in talrijke gezondheidsproblemen als gevolg van inteelt. Naarmate meer mensen meer over het ras te weten komen, worden veel honden met gezondheidsproblemen gefokt met weinig of geen aandacht voor het effect dat dit heeft op het ras als geheel. Wie overweegt een Berner Sennenhond aan te schaffen, moet goed oppassen dat hij geen onverantwoorde fokpraktijken steunt.

Hoogtepunten

• Berners hebben tal van gezondheidsproblemen als gevolg van hun kleine genetische basis, en misschien als gevolg van andere redenen die nog niet ontdekt zijn. Momenteel is de levensduur van een Berner Sennenhond relatief kort, ongeveer zes tot acht jaar, hoewel in de afgelopen jaren de levensverwachting is gestegen tot ongeveer tien jaar. Dit kan te wijten zijn aan meer verantwoord fokken en aandacht voor genetische aandoeningen.
• Vanwege de populariteit van de Berner, hebben sommige mensen honden van mindere kwaliteit gefokt om de pups te verkopen aan nietsvermoedende kopers. Vaak worden deze honden op een veiling gekocht en is er weinig bekend over hun gezondheidsgeschiedenis. Steun geen onverantwoordelijke fokpraktijken. Het is het beste om uw hond uit een asiel of rescue te halen in plaats van geld te geven aan degenen die fokken zonder rekening te houden met de gezondheid van de honden.
• Veterinaire zorg kan kostbaar zijn vanwege de gezondheidsproblemen van het ras.
• Berners verharen overvloedig, vooral in de lente en de herfst. Als u gek wordt van verharen, is dit misschien niet het juiste ras voor u.
• De Berner is graag bij familie. Hij zal waarschijnlijk vervelende gedragsproblemen ontwikkelen, zoals blaffen, graven of kauwen, als hij geïsoleerd is van mensen en hun activiteiten.
• Wanneer Berners volwassen zijn, zijn het grote honden die graag een taak te doen hebben. Om deze redenen is het verstandig – en leuk – om vroeg te beginnen met gehoorzaamheidstraining.
• Hoewel ze heel zachtaardig zijn met kinderen, kunnen Berners soms per ongeluk een klein kind of peuter omver lopen.
• Om een gezonde hond te krijgen, moet u nooit een puppy kopen van een onverantwoordelijke fokker, een puppy-molen of een dierenwinkel.

Geschiedenis

Een oud ras, de Molosser, staat bekend als een van de meest veelzijdige, goed bereisde, en invloedrijke in de ontwikkeling van een verscheidenheid van Mastiff-type honden, waaronder Berners.

Er wordt gedacht dat de vier Zwitserse Sennenhund rassen (Appenzeller Sennenhund, Entlebucher Sennenhund, Greater Swiss Mountain Dog, en Berner Sennenhund) zich ontwikkelden als kruisingen tussen boerderij honden uit de Zwitserse Alpen en de Molosser of Mastiff-type honden die de Romeinen met zich meebrachten toen zij de Alpen binnenvielen in de eerste eeuw v.Chr.

Het is waarschijnlijk dat de Berner al meer dan 2.000 jaar op Zwitserse boerderijen werkt, stilletjes weggestopt op kleine bedrijven in de Alpen, waar ze karren trekken, vee begeleiden, op wacht staan, en eigenaren voorzien van trouw gezelschap.

Het is bekend dat in 1888 slechts 36 procent van de Zwitserse bevolking in de landbouw werkte, en dat er steeds minder behoefte was aan een sterke hond die vee kon hoeden en een kar vol goederen kon trekken. In 1899, echter, raakten de Zwitsers geïnteresseerd in het behoud van hun inheemse rassen en richtten een hondenclub op genaamd Berna. Onder de leden waren fokkers van een verscheidenheid aan rashonden.

In 1902, sponsorde de Zwitserse hondenclub een show in Ostermundigen die de aandacht vestigde op de Zwitserse bergrassen. Twee jaar later, namen de rassen een grote stap voorwaarts door verschillende evenementen: Op een internationale hondenshow gehouden in Bern, sponsorde de Zwitserse hondenclub een klasse voor Zwitserse “herdershonden,” waaronder ook de Berghonden vielen. Dit was ook het eerste jaar dat deze honden werden aangeduid als “Berner honden”. En in datzelfde jaar, erkende de Zwitserse Kennel Club de Berner Sennenhond als een ras.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog, werden hondenshows en het fokken op een laag pitje gezet door de oorlogsinspanningen. Maar na de oorlog werden de eerste Berner Sennenhonden geëxporteerd, eerst naar Nederland en vervolgens naar de Verenigde Staten – hoewel het ras nog niet was erkend door de Amerikaanse Kennel Club.

In 1936, begonnen twee Britse fokkers Berners te importeren, en het eerste nest van Berner pups werd geboren in Engeland. Ook in 1936, importeerde de Glen Shadow kennel in Louisiana een teef en een reu Berner uit Zwitserland. Begin 1937 stuurde de AKC Glen Shadow een brief waarin stond dat de Berner Sennenhond was geaccepteerd als een nieuw ras in de Working Class.

De Tweede Wereldoorlog onderbrak opnieuw de vooruitgang van het ras buiten zijn geboorteland, maar na 1945 werd de import en registratie hervat in de Verenigde Staten.

In 1968 werd de Berner Sennenhonden Club van Amerika opgericht, met 62 leden en 43 geregistreerde Berners. Drie jaar later waren er meer dan 100 leden in de club. Ondertussen werd het ras, dat in Engeland was uitgestorven tijdens de Tweede Wereldoorlog, opnieuw geïntroduceerd in Groot-Brittannië.

De Berner Sennenhund Club of America werd een lidclub van de AKC in 1981. In 1990 nam de AKC de huidige Berner Sennenhund standaard aan.

Grootte

Reuen zijn gemiddeld 25 tot 28 cm hoog op de schouder en wegen 80 tot 115 pond. Teven zijn 23 tot 26 centimeter groot en wegen 70 tot 95 pond. Individuen van het ras kunnen kleiner of groter zijn.

Persoonlijkheid

De Berner is een aanhankelijke, intelligente en alerte hond. Ze zijn ook zachtaardig, kalm en tolerant. Ze zijn graag bij het gezin en doen het goed als ze bij de gezinsactiviteiten worden betrokken. Hun grote formaat is een van zijn meest opvallende kenmerken, en natuurlijk is een vroege training essentieel om hen te leren hoe zich in huis en met mensen goed te gedragen. Ze worden traag volwassen en bereiken hun volwassen grootte lang voordat ze mentaal volwassen zijn.

De Berner is beschermend tegenover het gezin, maar is meestal niet agressief. Ze kunnen afstandelijk zijn tegenover vreemden en zijn over het algemeen een beetje verlegen, dus het is belangrijk dat de Berner-pup wordt blootgesteld aan een grote verscheidenheid van mensen, dieren en situaties.

Temperament wordt beïnvloed door een aantal factoren, waaronder erfelijkheid, training en socialisatie. Puppy’s met een goed temperament zijn nieuwsgierig en speels, bereid om mensen te benaderen en door hen vastgehouden te worden.

Maak altijd kennis en breng tijd door met een hond die u van plan bent te adopteren om er zeker van te zijn dat ze een leuk temperament hebben waar u zich prettig bij voelt. Een ontmoeting met broers en zussen of andere familieleden van de ouders is ook nuttig om te evalueren hoe een puppy zal zijn als ze opgroeien, hoewel dat niet altijd een optie is als je adopteert uit een asiel of redding.

Zoals elke hond heeft de Berner al vroeg socialisatie nodig – blootstelling aan veel verschillende mensen, bezienswaardigheden, geluiden en ervaringen – als ze jong zijn. Socialisatie helpt ervoor te zorgen dat uw Berner pup opgroeit tot een veelzijdige hond.

Inschrijven voor een puppy kleuterklas is een goed begin. Regelmatig visite uitnodigen en uw pup meenemen naar drukke parken, winkels waar honden zijn toegestaan en op ontspannen wandelingen om buren te ontmoeten zal ook helpen om hun sociale vaardigheden bij te schaven.

Gezondheid

Berners hebben soms gezondheidsproblemen als gevolg van onverantwoord fokken. Niet alle Berners zullen een of alle van deze ziekten krijgen, maar het is belangrijk om op de hoogte te zijn als u dit ras overweegt.

Bij Berners moet u met uw dierenarts praten over het controleren op heupdysplasie, elleboogdysplasie, hypothyreoïdie en de ziekte van von Willebrand. Hier is meer informatie over een paar aandoeningen om op te letten.

• Kanker: Verschillende vormen van kanker treffen een groot aantal Berner Sennenhonden en kunnen een vroege dood veroorzaken. Symptomen zijn abnormale zwelling van een zweer of bult, zweren die niet genezen, bloeden uit elke lichaamsopening, en problemen met ademhalen of eliminatie. Behandelingen voor kanker omvatten chemotherapie, chirurgie en medicijnen.
• Heupdysplasie: Dit is een erfelijke aandoening waarbij het dijbeen niet goed in het heupgewricht past. Sommige honden vertonen pijn en kreupelheid aan één of beide achterpoten, maar andere vertonen geen uiterlijke tekenen van ongemak. (Röntgenonderzoek is de meest zekere manier om het probleem vast te stellen.) Hoe dan ook, artritis kan zich ontwikkelen naarmate de hond ouder wordt. Met honden met heupdysplasie mag niet worden gefokt.
• Elleboogdysplasie: Net als heupdysplasie is ook dit een degeneratieve aandoening die veel voorkomt bij honden van grote rassen. De ziekte wordt vermoedelijk veroorzaakt door een abnormale groei en ontwikkeling, wat resulteert in een misvormd en verzwakt gewricht. De ziekte varieert in ernst: de hond kan gewoon artritis ontwikkelen, of hij kan kreupel worden. De behandeling omvat chirurgie, gewichtsbeheersing, medische behandeling en ontstekingsremmende medicatie.
• Progressieve Retinale Atrofie (PRA): Dit is een familie van oogziekten waarbij het netvlies geleidelijk verslechtert. In een vroeg stadium van de ziekte worden zieke honden nachtblind; naarmate de ziekte voortschrijdt, verliezen ze overdag hun gezichtsvermogen. Veel aangetaste honden passen zich goed aan hun beperkte of verloren gezichtsvermogen aan, zolang hun omgeving maar hetzelfde blijft.
• Portosystemische Shunt (PSS): Dit is een aangeboren afwijking waarbij bloedvaten het bloed langs de lever laten stromen. Als gevolg daarvan wordt het bloed niet door de lever gereinigd zoals het zou moeten. De symptomen, die zich meestal vóór de leeftijd van twee jaar openbaren, kunnen onder meer zijn: neurogedragsstoornissen, gebrek aan eetlust, hypoglykemie (lage bloedsuikerspiegel), intermitterende maag-darmproblemen, problemen met de urinewegen, intolerantie voor geneesmiddelen en groeistoornissen. Chirurgie is meestal de beste optie.
• Ziekte van Von Willebrand: Komt voor bij zowel honden als mensen, dit is een bloedziekte die het stollingsproces beïnvloedt. Een hond met deze aandoening vertoont symptomen zoals bloedneuzen, bloedend tandvlees, langdurige bloedingen na een operatie, langdurige bloedingen tijdens de loopsheid of na het werpen, en soms bloed in de ontlasting. Deze aandoening wordt meestal gediagnosticeerd tussen de leeftijd van drie en vijf jaar, en kan niet worden genezen. Wel kan de aandoening worden behandeld met onder meer het dichtschroeien of hechten van verwondingen, transfusies voor de operatie en het vermijden van specifieke geneesmiddelen.
• Panosteitis: Gewoonlijk pano genoemd, veroorzaakt deze aandoening zelflimiterende kreupelheid. Als de hond vijf tot twaalf maanden oud is, kan hij eerst aan één poot mank lopen en dan aan de andere, waarna het mank lopen stopt. Meestal zijn er geen gevolgen op lange termijn. Rust en beperkte activiteit kunnen een tijdje nodig zijn als de hond pijn heeft. Het beste wat u voor uw Berner kunt doen, is hem hondenvoer van hoge kwaliteit geven dat niet te veel calcium of een te hoog percentage eiwitten bevat, wat volgens sommigen pano kan veroorzaken. Vraag uw dierenarts naar zijn aanbevelingen.
• Maagtorsie: Ook wel bloat genoemd, dit is een levensbedreigende aandoening die grote, diepborstige honden zoals Berner Sennenhonden kan treffen. Dit is vooral het geval als ze één grote maaltijd per dag krijgen, snel eten, grote hoeveelheden water drinken na het eten en veel bewegen na het eten. Bloat komt vaker voor bij oudere honden. Het treedt op wanneer de maag met gas of lucht wordt overvuld en vervolgens verdraait (torsie). De hond kan niet boeren of braken om het teveel aan lucht in de maag te verdrijven, en de normale terugstroom van bloed naar het hart wordt belemmerd. De bloeddruk daalt en de hond raakt in shock. Zonder onmiddellijke medische verzorging kan de hond sterven. Vermoed een opgeblazen gevoel als uw hond een opgezwollen buik heeft, overmatig speekselt en moet kokhalzen zonder over te geven. Hij kan ook rusteloos, depressief, lusteloos en zwak zijn, met een snelle hartslag. Het is belangrijk om uw hond zo snel mogelijk naar de dierenarts te brengen als u deze symptomen ziet.

Verzorging

Berners zijn niet geschikt voor het leven op een appartement of in een flat. Een huis met een grote, veilige omheinde tuin is de beste keuze. Omdat de Berner een werkhond is, hebben ze veel energie. Naast het spelen op het erf hebben ze elke dag minimaal 30 minuten krachtige beweging nodig; drie keer die hoeveelheid houdt deze stevige hond in topconditie.

Met zijn dikke, knappe vacht is de Berner een natuurlijke verschijning in koude klimaten. Ze spelen graag in de sneeuw. Omgekeerd, met zijn zwarte vacht en grote omvang, zijn ze vatbaar voor een hitteberoerte. Laat ze niet te veel bewegen als het extreem warm is; beperk de beweging tot de vroege ochtend of avond, als het koeler is. Houd ze op het heetst van de dag koel, hetzij binnen met ventilatoren of airconditioning, hetzij buiten in de schaduw.

U moet extra voorzichtig zijn als u een Berner puppy opvoedt. Zoals veel honden van grote rassen groeien Berners snel tussen de leeftijd van vier en zeven maanden, waardoor ze vatbaar zijn voor botaandoeningen en verwondingen. Ze doen het goed op een caloriearme voeding van hoge kwaliteit, die voorkomt dat ze te snel groeien.

Bovendien, laat de Berner pup niet rennen en spelen op harde oppervlakken (zoals bestrating), overmatig springen of zware lasten trekken totdat ze minstens twee jaar oud zijn en hun gewrichten volledig gevormd zijn. Normaal spelen op gras is prima, net als behendigheidsklassen voor puppy’s, met hun sprongen van een duim.

Voeding

Het dieet van een Berner Sennenhond moet zijn afgestemd op een groot ras met een hoge energie- en bewegingsbehoefte. Raadpleeg uw dierenarts of een professionele voedingsdeskundige voor advies over wat u uw Berner Sennenhond moet voeren en de juiste portiegrootte. Hun voedingsbehoeften zullen veranderen naarmate ze opgroeien van pup naar volwassenheid en senior leeftijd. Blijf op de hoogte van deze voedingsbehoeften.

Vachtkleur en vachtverzorging

De vacht van de Berner is prachtig: een dikke dubbele vacht met een langere bovenvacht en een wollige ondervacht. De vacht is driekleurig: het grootste deel van het lichaam van de Berner is bedekt met gitzwart haar met roestkleurig en helder wit. Meestal is er een witte vlek op de borst die lijkt op een omgekeerd kruis, een witte bles tussen de ogen, en wit op het puntje van de staart.

Schoonheid heeft echter een prijs, en in dit geval is het dat de Berner verhaart. Ze verharen het hele jaar door matig en in de lente en herfst sterk. Een paar keer per week borstelen helpt om de hoeveelheid haar in huis te verminderen en houdt de vacht schoon en klitvrij. Een periodiek bad, ongeveer om de drie maanden, zorgt ervoor dat ze er netjes blijven uitzien.

Poets de tanden van uw Berner minstens twee tot drie keer per week om de tandsteenafzetting en de bacteriën die daarin op de loer liggen te verwijderen. Dagelijks poetsen is nog beter als u tandvleesproblemen en een slechte adem wilt voorkomen.

Knip de nagels eens per maand als uw hond ze niet vanzelf afslijt om pijnlijke scheurtjes en andere problemen te voorkomen. Als u ze op de grond hoort klikken, zijn ze te lang. Hondennagels hebben bloedvaten, en als u te ver knipt kunt u bloedingen veroorzaken, en uw hond zal misschien niet meewerken als hij de volgende keer de nagelknipper tevoorschijn ziet komen. Dus als u geen ervaring hebt met het knippen van hondennagels, vraag dan een dierenarts of trimsalon om tips.

De oren moeten wekelijks worden gecontroleerd op roodheid of een vieze geur, wat kan wijzen op een infectie. Wanneer u de oren van uw hond controleert, veeg ze dan uit met een watje bevochtigd met een zachte, pH-gebalanceerde oorreiniger om infecties te helpen voorkomen. Steek niets in de gehoorgang; reinig alleen de buitenkant van het oor.

Wen uw Berner er al aan om geborsteld en onderzocht te worden wanneer hij nog een puppy is. Pak hun pootjes regelmatig vast – honden zijn gevoelig voor hun pootjes – en kijk in hun bek. Maak van de verzorging een positieve ervaring vol lof en beloningen, en u legt de basis voor eenvoudige dierenartsonderzoeken en andere handelingen wanneer ze volwassen zijn.

Controleer tijdens de verzorging op zweertjes, uitslag of tekenen van infectie, zoals roodheid, gevoeligheid of ontsteking op de huid, in de neus, mond en ogen, en op de poten. De ogen moeten helder zijn, zonder roodheid of afscheiding. Door wekelijks een zorgvuldig onderzoek uit te voeren, kunt u potentiële gezondheidsproblemen vroegtijdig opsporen.

Kinderen en andere huisdieren

De Berner is een uitstekend huisdier voor het hele gezin, en ze zijn meestal zachtaardig en aanhankelijk met kinderen die vriendelijk en voorzichtig zijn met dieren. Omdat ze zo groot zijn, kunnen ze heel jonge of kleine kinderen per ongeluk omver lopen of stoten.

Zoals bij elk ras moet u kinderen altijd leren hoe ze honden moeten benaderen en aanraken, en moet u altijd toezicht houden op interacties tussen honden en jonge kinderen om bijten of trekken aan oren of staart van beide partijen te voorkomen. Leer uw kind nooit een hond te benaderen terwijl hij eet of slaapt, of te proberen het eten van de hond af te pakken. Een hond, hoe vriendelijk ook, mag nooit zonder toezicht bij een kind worden achtergelaten.

De Berner schiet goed op met andere huisdieren, maar hoe groter het verschil in grootte, hoe meer toezicht en training nodig is om iedereen veilig te houden.